Lanckorona, magiczne miejsce. Od kilku lat w połowie grudnia odbywa się tam parodniowy festiwal, kiedy to miasteczko wypełnia się osobnikami poprzebieranymi w postaci z zaświatów, takich jak anioły czy diabły. Wokół rynku w różnych miejscach można odwiedzić wystawy, wysłuchać prelekcji na temat związany z anielskimi postaciami, czy po prostu coś zjeść czy napić się przy stojących tam kramach.  Zawsze można spotkać kogoś znajomego, a niektóre osoby są tam co roku, może tylko trochę inaczej przebrane. No i widać jak dorastają dzieci lanckorońskie, bo niektóre są za każdym razem, tylko przebrane w coraz większe kostiumy.

Siedział na wózku inwalidzkim, uśmiechał się łagodnie, opierając plecy o kartonowe, anielskie skrzydła. Przed sobą miał stolik z walizki, na którym stały świece. Jego obecność w tej jednorodnej grupie szczęśliwych ludzi była pewnego rodzaju „punktum”. Tylko, że on też sprawiał wrażenie szczęśliwego.

Zapytałem, czy mogę mu zrobić zdjęcie. Zgodził się, nawet napisał na karteczce swój adres mailowy, żeby mu wysłać na pamiątkę. Jego portret był jednym z ważniejszych z mojej kolekcji ze Święta Aniołów w Lanckoronie. Zdjęcie wysyłałem kilkakrotnie. Niestety za każdym razem wracało z powrotem.